Ik ben nooit zo'n sporter geweest die doorzette. Gewoon omdat ik iets nodig heb wat me motiveert. Toen ik van september tot december ingevallen had op school en dat stopte in januari, kwam deze halve marathon op m'n pad. Geen excuses dat ik te weinig tijd had, want ik had ook ingevallen 2 dagen in de week. Dus in januari fanatiek begonnen met hardlopen, zo'n 3 a 4 keer in de week.
Ze bracht me in beweging. Eind december hoorde ik van m'n nicht dat ze de halve marathon ging organiseren. Zelf zou ze de halve marathon gaan lopen in Thailand, maar door ziekte kon dat niet doorgaan. Toen kwam het idee om zelf een halve marathon te organiseren voor het goede doel waar ze zelf voor zou lopen in Thailand: Compassion en voor Lymph&Co, een stichting die onderzoek doet naar Lymfeklierkanker, de ziekte die haar overkwam.
In beweging... Maar waar moet je beginnen. Een halve marathon is 21 km. Op internet waren genoeg "gratis " schema's te vinden. Ik startte met 1 minuut hardlopen en 1 minuut wandelen. Dat stelde nog niet zoveel voor. Maar toch zette ik door en na 12 weken kon ik al een half uur achter elkaar hardlopen.
Er waren momenten waarop ik dacht: Ik stop er mee. Maar dan dacht ik weer aan de kinderen en ouders in Thailand. Zij hebben soms ook geen keus en moeten toch door. Of aan de mensen die een diagnose kregen: kanker, ook zij "moeten" kuren, of ze nu willen of niet. Wat een bewondering kreeg ik voor hen! Dat hield me in beweging.
Je kan mopperen tijdens het hardlopen: pfff, hoe lang nog? Dat werkt niet! Het maakt 't alleen nog zwaarder. Ik leerde om m'n hardloopmoment te gebruiken als stille tijd. Mijn tijd om te praten met God. God te danken voor Wie Hij is. En dat deed ik vaak met een lied. Dat loopt nog lekker ook.
Mijn favoriete liederen :
* Van A tot Z, bent U de hoogste Heer
* Heer, U bent mijn leven
En natuurlijk waren er ook momenten dat het helemaal niet ging. Soms kon ik een training ook niet afmaken. En de reden weet je ook niet altijd. Maar ik leerde te kijken naar wat wel was gelukt en leerde te denken: volgende keer beter.
Wat was het spannend toen de datum dichterbij kwam. Gedachten: Zal ik t afzeggen? Maar er waren mensen die me bleven motiveren. En wat is het ook nodig dat die er zijn. Ook als je niet aan het hardlopen bent kunnen er situaties zijn dat je denkt niet verder te kunnen. Wat kan een bemoediging van iemand dan goed zijn.
5 september was de dag. M'n man en kids gingen mee. Super was dat. Toen we met de warming-up bezig waren viel de spanning weg en dacht ik: Gewoon genieten! De eerste kilometers gingen lekker. Na 5 km begon het te regenen. Het lied: Wanneer gij zult gaan door het water, Ik zal bij u zijn, hield me in beweging.
M'n man en kids, zwager en schoonzus met nichtje en neefje stonden regelmatig langs de kant om aan te moedigen. Dat gaf nieuwe energie!
Ook de mensen die een beker water en een banaan aanboden... En de laatste kilometer nog even een natte spons...
Nog een bocht en een sprint naar de finish! Gehaald! Blij!!!
Met elkaar kwamen we in beweging en hebben we een geweldig bedrag opgehaald voor deze mooie doelen!
En nu, 3 weken later. Ik blijf nog steeds in beweging. Niet meer zo fanatiek als toen nodig was, maar het blijft fijn om te doen! Al hardlopend geniet ik van de mooie omgeving, m'n moment met God, waar ik anders niet zo snel tijd voor neem... En dat wil ik niet meer missen!
Na het schrijven van deze blog ben ik helemaal benieuwd wat anderen " in beweging " heeft gebracht! 'k Ga gauw jullie verhalen lezen!
Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van september!
Mooi stukje!
BeantwoordenVerwijderenJa, ik vind het ook mooi in al zijn eenvoud.
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal zeg! respect voor je dicipline!
BeantwoordenVerwijderenIk ben nu alles aan het lezen, de uitslag volgt snel!
groetjes